Paglipas

Muli, napasyal ako sa lugar kung saan tayo unang nagtagpo. Isang simpleng coffee shop kung saan libo-libong kuwento ang maririnig at mararansan na animo’y sa mga pocketbook lang mababasa. Bahagi tayo ng mga kuwento dito. Naupo ako at inumpisahang inumin ang kape at kainin ang croissant. Pinagmasdan ko ang liwanag ng araw na unti-unting naglalaho sabay nang panghihina ng aking loob. Bumalik sa isip ko ang nakaraan na humubog sa pag-iisip at pagkatao ko ngayon.

Muling sumakit ang mga sugat na iniwan mo. Ipinagtapat ko noon sa iyo ang lahat. Nagkamali ako sa pag-aakala na gagaan ang lahat pagkatapos kong ipagtapat sa iyo ang nararamdaman ko. Bakit ganito? Nakapatong ang mundo sa akin. Hindi ako makahinga. Parang katapusan na ng lahat.

Alam ko na noon ang mangyayari. Mabibigo at masasaktan lang ako. Ngunit wika nga nila, “no pain, no gain”. Ngayon minumura ko na ang cliché na iyan. Alam ko namang iba ang iniibig mo. Nais ko mang suklian ang ngiti na ibinibigay mo sa akin ay hindi ko magawa dahil mayroon nang iba na nagpapangiti sa iyo. Tanging hiling ko lang ay mahigitan niya ang wagas at walang kondisyon na pagmamahal na ibinigay ko sa iyo. Mahal kita. Alam ng Diyos kung sino ka dito puso ko. Ngayon, alam ko na kung bakit may T.I.I.S. (Tang Ina I’m Single) at kung bakit may nagpapakalunod sa alak.

Ngayon, sumuko na ang haring araw sa paparating na gabi. Ubos na rin ang aking inorder. Napansin ko ang mga tulad kong walang kasama. Bakas sa pinta ng ngiti nila ang pag-asa at pagmamahal sa kabila ng kanilang pag-iisa. Natauhan ako. Pansamantala akong naging tanga. Kailangan kong kumilos kahit ako ay nag-iisa. Mayroong tao na mas nararapat na pag-ukulan ko ng pagmamahal ko at susuklian naman ng pagmamahal niya. Hindi ko kailangang magpaiwan sa biyahe ng pag-ibig dahil may makakasama at makakasabay pa ako sa ‘di kalayuan. Hindi porke’t wala na ang Basketball TV sa Sky Cable ay kailangan ko nang isara ang telebisyon dahil may iba pa namang channels.

Konting tiis lang. Hindi ko rin kailangang maghintay. Darating na lang siya. At umalis ako sa tambayan natin na may ngiti sa puso.