Crush-ed

Una nating pagkikita ay sa isang klase sa kolehiyo. Unang araw ng ikalawang semester. Late ako kaya sa likuran na naman ang puwesto ko. Iginawi ang tingin sa kaliwa, tapos sa kanan, hanggang may makitang upuan ang inaantok ko pang utak. Katabi ko ang barkada ko pero noong kinausap niya ako at ako’y lumingon, hindi siya ang tiningnan ko. Sa tabi niya ay isang napakagandang dalaga na… hindi ko matapos haha. Inuunahan na kasi ako ng ngiti bago man lang pumindot sa keyboard.

Nag-iba ang buhay ko sa dahil sa hindi inaasahang pagdating mo. Wala naman akong reklamo. Alam mo bang nagkaroon ng kulay ang daigdig ko nang makilala ka? Naging magaan sa akin ang lahat. Makita lang kita, ok na ako. Ngumiti ka lang, buo na ang araw ko. Kaya’t inaabangan ko ang panibagong araw upang muling makita ang iyong ngiti at ang sandali mong pagtingin sa akin.

Kalat na lihim sa klase ang nararamdaman ko sa iyo. Hindi ko nga lang ipinahahalata dahil nag-aalinlangan ako. Ubod lakas ang pagpigil sa nanghihina, nanlalambot at walang kalaban-laban na pagtingin ko sa iyo. At sa kabila nito ay hindi ko na kayang gumising pa para sa isang umaga na naman ng pagsuko at pag-aasam. Ang hirap.

Haay… Ilan lang iyan sa mga gusto kong ipagtapat sa iyo ilang linggo lang ang nakalipas. Buti naman at pinansin mo ako noong huli tayong nagkita. Iyon nga lang, tikom pa rin ang bibig ko at ni galaw man lang wala akong nagawa. ‘Nyeta ang torpe ko! Dahil ba sa damit mo nung araw na iyon? Dahil ba ngiti mo sa akin na nakakapanghina? Hindi mo siguro alam pero matagal na kitang gusto… Oo, matagal na po. Kung puwede nga lang tumayo ako sa klase at sabihin ko sa harap ng maraming tao ang nararamdaman ko sa iyo, gagawin ko. Pero hindi na mangyayari iyon, hindi na tayo magkaklase. Gradweyt na tayo… Tama nga ang kaibigan ko... " mas madaling aminin na ikaw ang umutot kesa aminin sa tao na gusto mo siya...”

Kaya dito ko na lang ipinahahayag sa iyo ang nilalaman ng aking puso. Sana mabasa mo ito…. Sana….